Porfin, eindelijk!
Bon dia,
Eindelijk gaat het dan toch echt gebeuren. Na een uitstel van twee weken, mag ik maandag onder het mes. Even geen trappen lopen, even geen wandeling naar de metro, even geen boodschappen doen. Weg oude knie, welkom mooie nieuwe prothese. Een operatie die 90 minuten duurt en die begint om 12:40 uur. Ze gaan dan twee metalen prothese delen met botcement vastmaken aan mijn boven- en onderbeen. Daarna een kunststof schijf ertussen die functioneert als nieuwe meniscus. Natuurlijk halen ze eerst de oude knie eruit.
En daarna, revalidatie. Een periode van geduld, oefenen en in alle rust genezen. Een periode die wat mij betreft snel voorbij mag gaan. Maar het eerste woordje is hierbij het belangrijkste. GEDULD!! Van verhalen van anderen weet ik al dat dat de grootste uitdaging gaat worden. En ik moet echt luisteren naar de fysio, niet te snel en te veel oefenen. Maar ook niet te weinig. Heel gedoseerd zodat ik op de juiste manier mijn nieuwe knie leer gebruiken. Maar ook hoe ik mijn nieuwe knie leer kennen, leer vertrouwen.
Het zal anders voelen, ik zal goed moeten luisteren naar mijn lichaam. En ook de wond moet natuurlijk goed kunnen genezen. De hechtingen gaan er na twee weken uit, maar er moet ook gewoon aan wondverzorging worden gedaan. En wat denk je van iedere avond een prikje heparine om trombose te voorkomen. Ja, er is nog genoeg te doen, ook na de operatie.
Maar ik weet dat ik het aankan met alle hulp van zowel boven als beneden. Iedereen wil een helpende hand bieden, en de zegeningen van boven zal ik zeker over mij voelen komen. Daar ben ik van overtuigd. Deze heb ik de laatste periode al zo vaak gevoeld, dat ik weet dat ik het nooit zonder hulp hoef te doen. En ik heb een duidelijk doel voor ogen. November wil ik in het vliegtuig stappen. Dat zal ik moeten kunnen halen. Men geeft aan een revalidatie van 7 tot 12 maanden. Dat haal ik precies. Dan kan ik weer gewoon trappen lopen, kan ik weer de heuvel op naar mijn studio bij Hersher en kan ik weer naar zumba bij Marely.
Kortom, ik ben er klaar voor. Hopi nervosa, pero kla. Heel nerveus, maar klaar. Ga dit weekend de laatste voorbereidingen doen, zondag nog één keer naar de Hoogmis, Palmpasen. En dan is het zover. Ik zal alles beschrijven voor in mijn vierde boek, "Knielen voor God". Een weg naar pijnloos knielen.
Pasa un dushi wikènt is saludos
Marja
